Čudno, ali velelepni Mirandin dvorac u Belgiji su svi zaboravili: to je turistička atrakcija belgijskog Selesa koju niko ne pokušava da otkupi, preuredi i oživi. Svi od tog dvorca beže, izuzev umetnika i fotoreportera koji u njemu vide nepresušni izvor inspiracije. Jedni u njemu nalaze metaforu izgubljenih vrednosti koju je doneo Drugi svetski rat, budući da je u to vreme građevina služila kao logor. Drugi vide savršeno uništenu sliku jednog starobelgijskog plemstva – stablo Liedekerke-Beaufort familije koja i danas vodi spor sa opštinom oko toga čiji je dvorac, piše Travel Magazine.
Belgijski sociolozi odbacuju mogućnost koja se neodoljivo nameće – da u Mirandi ima duhova. Ali misle da to mesto, skriveno u šumama kao neka zagubljena dragocenost, pokreće niz društvenih pitanja moderne Evrope: Gde je mera naše zapuštenosti i dokle možemo podnositi ružne slike o samima sebi?
Miranda (19. vek) je čedo inventivne moderne engleske arhitekture: glamurozni enterijer, elegantni foajei i stepenište, visoki, dekorisani plafoni. Ali sve je to vandalski razrušeno. Postoje table sa upozorenjima u koje se prostorije više ne može kročiti. Nažalost, diveći se i ovako upropaštenoj Mirandi ne ostaje nam ništa drugo nego da je pretvorimo u mračno zadovoljstvo koje boli, ali od kojeg zastaje dah. Možda su tragične sudbine ovog prostora trajno odredile i njegov sadašnji izgled. Gurnuvši nas tako u neželjenu polemiku sa precima. U ambis pun mistike i bekstva od racionalnog, u maglama Selesa.
Izvor: nationalgeographic.rs
