Sigurna sam da je za većinu onih koji uče italijanski jezik pomalo teška, ili možda zbunjujuća upotreba bene ili buono. Zapravo, veliki broj onih koji uče italijanski jezik pravi baš ovu grešku. Najčešće se upotrebljava bene umesto buono.
Da bismo ovu poteškoću rešili krenućemo od reči bene i njene upotrebe. Naime, bene je prilog, i to prilog za način (avverbio di modo). To znači da se koristi da opiše kako (na koji način) se odvija određena radnja iskazana glagolom. Znači, bene praktično u rečenici uvek prati glagol. Kao na primer:
Parlo bene l'italiano. Govorim dobro italijanski.
Budući da je bene prilog, nepromenljiv je, odnosno postoji samo u tom obliku. Uvek se prevodi srpskim prilogom za način-dobro.
Za razliku od priloga bene, buono je pridev. To znači da opisuje određenu imenicu i uvek stoji uz imenicu. Budući da je pridev, može se menjati. Postoji u sledećim oblicima: buono, buona, buoni, buone (dobar, dobra, dobri, dobre). Koji oblik ćemo izabrati zavisi od imenice uz koju stoji.
La ragazza di Francesco è molto buona. Frančeskova devojka je mnogo dobra.
Le lasagne sono davvero buone. Lazanje su zaiste dobre (ukusne).
Questo ristorante non è buono. Ovaj restoran nije dobar.
Gli spaghetti sono molto buoni. Špageti su mnogo dobri (ukusni).
Autor: prof. italijanskog jezika Jelena Đorđević
